SİVAS: ATEŞE ATILAN VİCDAN

2 Temmuz 1993

Şairler, ozanlar, düşünürler, söz söyleyenler...

Yakanlar değil yazanlar...

Sanatın, inancın, düşüncenin yan yana durduğu o otelde kimse buharlaşan güvenliğin ve çöken vicdanın ayak seslerini duyamamıştı henüz. Dışarıda büyüyen kalabalık ve sonra işitilen sloganlar:

“Yakın!”

“Gâvura ölüm!”

“Şeriat gelecek!”

Otelin içine sıkışmış 35 can…

Metin Altıok’un defterleri,

Behçet Aysan’ın kehaneti: “Beni de yakacaklar biliyorum.”

Nesimi Çimen’in susturulan sazı,

Asım Bezirci’nin yanmış gözlükleri,

Emekçiler, garsonlar, otel çalışanları…

Hepsi yakıldı.

Çünkü düşünmüşlerdi.

Çünkü laik, özgür ve farklıydılar.

Bugün Madımak hâlâ yerinde. Duvarlarında kurum, çatlaklarında çığlık var.

Her taşında bir ad, her odasında bir şiir var yarım kalan. Üstelik inkâr edilen büyük bir sessizlikle... Sivas’ta yakılanlar için bugün hâlâ tam anlamıyla bir yüzleşme yok.

Katillerin bazıları zaman aşımı ile korundu. Bazıları hiç yakalanmadı. Bazıları affedildi, aklandı hatta yüceltildi. Siyasi iktidarın utangaç sessizliğiyle, kimi zaman da açık kayıtsızlığıyla...

İşte bu yüzden soruyoruz:

Kimlerin eliyle, kimlerin göz yummasıyla yakıldı o insanlar? Bu soru, bu ülkenin gerçek yüzüdür.

Ve bu yüz; yakılmış bir şiirin, kül olmuş bir defterin içinden bakmaktadır bize.

Sivas, bir katliamdır.

Devletin yurttaşına eşit davranmadığı, güvenlik gücünün hukuka değil kalabalığa boyun eğdiği, adaletin kâğıt üzerinde kalıp inançların kıyıma dönüştüğü bir kara lekedir.

Unutmak, aynı suçun tekrar edilebilme ihtimalinin var olmasıdır.

Ve biz biliyoruz:

Bu ülkede geçmiş unutuldukça tarih tekerrür etmeye yeminli gibidir.

Metin Altıok’un kül olan şiirlerini biz yeniden yazmalıyız.

Behçet Aysan’ın susturulan çığlığını biz büyütmeliyiz.

O 35 canı unutmamalıyız, unutturmamalıyız.

Sivas, hâlâ yanıyor. Ama bu kez o ateş bize korku değil direnç veriyor.

Biz artık o yangını yasla değil mücadeleyle söndüreceğiz.

Anılarına sonsuz saygıyla...