UMUT YAZISI

Hangi duygumuz kâğıt üzerinde anlatılabilir ki? En zor iş bir duyguyu tasvir etmektir. Hele ki umutsa duygunuz. Belki de en zor olan onu anlatmaktır. Geçmiş ile gelecek arasında bir bağ, bir hayale kavuşma, bir hedefe ulaşma…

Kendimize dair umutlar, sevdiklerimize, sevmediklerimize, tanıdık tanımadık herkese dair umutlar.

Melodiler arasında değişen ya da hınca hınç kalabalıklarda değişen umutlar…

Mitinglerde ya da tribünlerde değişen umutlar…

Umut etmek, umut ekmek.

Her an yükselen, her an yerle bir olan; bazen coşkulu, bazen sus pus…

En çelişkili duygumuz. Ortası da yok…

Orhan Kemal’in Kaçak Roman’ında o küçük çocuk “uzaklar” kelimesinin anlamını düşünüyordu. “Neredeydi acaba uzaklar? Dağlar, dağların ardında mıydı uzaklar?”

Umut etmekte uzak gibi değil mi?

Kafanda hayal edebilirsin…

Gözünün önüne getirebilirsin…

Ama gidebilir misin?

Kaldı ki, neye umutlanır ki insan?

Cevap yok…

Nasıl umutlanır insan?

Cevap yok…

Umut dediğimiz duygu bana kalırsa zaten hali hazırda yaşadığımızdır. Umut edilmez. O, zaten yaşamın bir parçasıdır.

Peki, ya umutsuzluk?

İşte onu hayatına alan insanoğlunun kendisidir.

Asıl olan umuttur. İnsan bununla doğar. Umutsuzluk varsa, bu onun tercihidir. Kişi, kendine neden yıkımı tercih eder?

J. François Lyotard’ın bir sözü vardı; “insana yapılacak en büyük kötülük onu bir umudun içine hapsetmektir” diyor. Aslında bu da, yaşamın sınırları dışına çıkmamız ve daha fazlasını istememizdir. Olmayacak olanı umut etmek de, insanın kendisine ve de var olan umuduna ihanet değil midir? Suçsuz bir cezaevi mahkûmuna af çıkacak deyip de çıkarmamak gibi bir şeydir bu.

Fazla umut, hayaldir.

Bence umudu değil ama umutsuzluğu yaratan bizleriz.

Umut, bizimle var olandır.

Hayal, yetinemediğimiz umutlardır.

Şimdi en sevdiğinizi ya da en sevdiklerinizi hayal etmeyin, umudunuza ortak edin!

    2020, Ankara