Yaşarken Gömdüklerimiz...

  Nice insanlar gömüldü sahipsiz mezarlıklara,nice dost diye bağrımıza bastıklarımızın  üzerini çizmek zorunda bırakıldık istemeden.. Sebep kimi zaman maddi,  kazanım kimi zaman ise egosal güç  ve  törpüleyemediğimiz kibirlikleri yüzündendi.. Bir kahvenin kırk yıl hatırını saymadan hırslarımıza yenik düşerek birbirimizi boğazlamaya çalıştık. Nefret öylesine gözümüzü döndürmüştü ki savaşı kim ve ne için başlattığımızı bile düşünemedik. Ucu mızraklı baltaları biledik can bildiklerimize… Elini, kolunu, dilini kestik hatta yüreğini bile söktük vurdukça vurduk… İndirilen her bir darbe yaşatmaya değil öldürme üzerine olduğundan karşımızdakini yaralı bırakmamaya büyük özen gösterdik. Bu öyle bir kindi ki; kişiyi öldürmek bile bizi kin ve nefretten kurtaramadı hatta .. Cesetlerin üzerinde tepinerek öcümüzü almaya çalıştık.   Mezar kazıyıcısı görevi biçmiştik kendimize öldürdüğümüz insanların yüzlerini anımsamıyorduk bile … İnsanı insan yapan sevgi hoşgörü gibi duygularla zaman harcamak bizim gibi doğuştan öldürmeye odaklı insanların işi olmamalıydı… Merhamet  etmek affetmek gibi kavramlarla uğraşacak zamanımız’da yoktu  bizim.. Hatta tüm bunlar zayıflıklardı kimimize göre, bunun yerine kötülük tohumlarını ekmeyi insanlığın gereği olarak gördük. İşimiz can almak  üzerineydi  ve bununla da gurur duyuyorduk. Toplu mezarlıklarla doldurduk etrafımızı iğne ucu kadar yer bırakmaya niyetimiz yoktu tüm bunları yaparken ölümlü olduğumuz gerçeğini de unuttuk… Heyhat ki bizler de birer ölümlüydük, iyilik veya kötülük bir gün gelecek vicdanlarımızın kapısında asılı kalacaktı…