Kemerçam… Eski adıyla Tari. Zamanın durduğu, hayatın ve insanlığın ağır ağır yoğrulduğu, doğayla iç içe bir köy. Orada, hayatın zorluklarına karşı dimdik duran iki güzel insanla tanıştım: Yoldaş ve Veli Abi.
Yoldaş 24 yaşında, genç. Büyükbaş hayvancılıkla uğraşıyor. Sabahın erken saatlerinde dağlara yürüyen, akşam yorgunluğuna rağmen başı dik duran biri. Hayat onu kolay sınamadı ama o hiç pes etmedi; hayata göğsünü siper etti. Sessiz ama güçlü, sade ama derin bir insan. İnancına, kültürüne sıkı sıkıya bağlı. Yaşayışıyla köklerine tutunuyor.
Peynir, yağ, çökelek yapıyor. Doğanın bereketini, emeğin kıymetini iyi biliyor. Ayrıca mutfağa özel bir ilgisi var. Uluslararası tarifleri araştırıyor, yerel yemekleri büyük bir titizlikle hazırlıyor. Yemek onun için sadece bir zorunluluk değil, tutkuyla bağlı olduğu bir alan.
Aynı zamanda mutfağa da tutkuyla bağlı. Uluslararası tarifler araştırıyor, yerel yemekleri büyük bir özenle hazırlıyor. Kendisi bir şef. Sadece yemek yapmıyor; her yemeğe bir anlam, her tabağa bir gönül katıyor.
Yemek onun için yalnızca bir ihtiyaç değil, bir sanat. Anlatırken gözleri parlıyor; çünkü yaptığı her işte bir tutku var. Bilgili, birikimli, ne yaptığını bilen biri. Ve en güzeli: ne istediğini de bilen biri.
Bu haliyle, Yoldaş’ın sadece doğayla değil, mutfakla da usta bir bağ kurduğunu, emeğini hem üretime hem sofraya taşıdığını vurgulamış olduk.
“En büyük hayalin nedir?” diye sordum. Gözleri uzaklara daldı:
“Bir evim olsun… Damı olsun, çatısı olsun.”
Söylediği şey sade ama etkileyiciydi. Kimi büyük hayaller kurar, kimi sadece başını sokacak bir yuva ister. Yoldaş’ın isteği içten, hak edilmiş ve derin bir hayaldi. Ve ben yürekten inanıyorum ki, bir gün o evin anahtarını kendi elleriyle tutacak.
Aynı köyde Veli Abi ile de tanıştım. Evli, iki çocuk babası. Ailesiyle birlikte köy yaşamının tüm zorluklarını göğüsleyen biri. Beni o kadar içten ağırladılar ki, kelimelerle anlatmak zor. Eşine de buradan sonsuz teşekkürlerimi iletmek isterim. Sofralarını, çaylarını, sohbetlerini benimle paylaştılar; beni gerçekten bir misafir değil, bir dost gibi gördüler.
Veli Abi’nin büyük oğlu bu yıl liseye başlayacak. Ona hayalini sorduğumda “Ehliyet almak istiyorum,” dedi. Belki küçük gibi görünen bir dilek ama onun için özgürlüğün, sorumluluğun ve kendi yolunu çizmenin ilk adımı. Umarım bir gün dilediği arabayı sürer ve rüzgâr yüzüne umut gibi değer.
Küçük oğlu ise üçüncü sınıfa gidiyor. Veteriner olmak istiyor. Hayvanlara duyduğu sevgi gözlerinden okunuyor. Ben inanıyorum ki o, gelecekte hem doğaya hem insanlığa fayda sağlayacak iyi bir veteriner olacak.
Yoldaş ve Veli Abi’nin ailesi… Her biri farklı bir hikâye, farklı bir umut, ama aynı yürek sıcaklığına sahip. Kemerçam’ın dağları, rüzgarı, toprağı nasıl güçlü ise bu insanlar da öyle güçlü.
Sofralarında sadece yemek değil, samimiyet vardı. Yüreklerinde sadece misafirperverlik değil, insani bir derinlik vardı.
Onların hikayesi, hayatın zorluklarına rağmen insan olmanın, insanca yaşamanın en güzel örneği. Her biri, yaşadıkları sıkıntıları aşarken yüreklerindeki ışığı hiç söndürmeden ilerliyor.
Ve ben, Kemerçam’ın bu güçlü, samimi insanlarından aldığım ilhamla dönüyorum yoluma.
Biliyorum ki, bu topraklarda sevgi, umut ve dayanışma asla bitmeyecek. Çünkü gerçek zenginlik, insanların birbirine açtığı yüreklerde saklı.
Minnetle, sevgiyle ve en derin saygımla
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.